ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΡΙΤΗΡΙΟΥ 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ : 

ΕΚΘΕΣΗ 

Διερεύνηση του θέματος .

Αίτια :

Μην μπερδεύουμε τα πραγματικά αίτια με τα αποτελέσματά τους ! 

π.χ.

Το υπερφορτωμένο πρόγραμμα λόγω Πανελλαδικών , οι απίστευτες "δραστηριότητες" δεν είναι το κύριο αίτιο (κι ας είναι αυτό που ξέρουμε) είναι το αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας .

Ποιας ; Αυτό πρέπει να διερευνήσουμε !

Μπορουμε να ξεκινήσουμε με το απλό ερώτημα ,αν πάντα ήταν έτσι . Αν πάντα οι άνθρωποι λαχταρούσαν τον ελεύθερο χρόνο (υπήρχε αυτή η έκφραση ;) π.χ. οι παπούδες μας (κυρίως οι προπαπούδες σας) αναζητούσαν με τέτοια λαχτάρα τον ελεύθερο χρόνο ; 

Στον αγροτικό κόσμο υπήρχε αυτή η έννοια ;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος κάνει ο Μαρξ μιλώντας για την αλλοτρίωση του άνθρώπου μετά την Βιομηχανική Επανάσταση μέσα στο σύστημα του Καπιταλισμού .

Ο άνθρωπος στα εργοστάσια έχασε την επαφή του με το προϊόν της δουλειάς του , έτσι έχασε την χαρά της δημιουργίας , της προσφοράς , της κοινωνικής επαφής (αν δεν καταλαβαίνετ κάτι από αυτά , ρωτήστε με .Τα είχαμε πει όταν κάναμε το αντίστοιχο μάθημα )

Το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα που του έμεινε είναι η χρηματική ανταμοιβή . Έτσι σύντομα ταυτίστηκε η εργασία μόνο με την αμοιβή .

Χωρίς τις άλλες ικανοποιήσεις ο άνθρωπος αισθάνεται απίστευτο το βάρος της εργασίας του (δεν αντέχεται !) Η κατάσταση αυτή τον οδηγεί να νοιώσει ότι μόνο μια ανάσα υπάρχει στην ζωή του : αυτή του ελεύθερου χρόνου που τον κατασκευάζει ως έννοια και τον εξιδανικεύει .

Συγχρόνως το αξιακό σύστημα του Καπιταλισμού μας οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ανάγκη για κέρδος και για κατανάλωση αφού ορίζουμε πια τον εαυτό μας ως πλάσματα του "έχειν"( "καταναλώνω ,άρα υπάρχω ", για να παραφράσουμε την γνωστή θέση του Ντεκάρτ "σκέφτομαι άρα υπάρχω" ! ).Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο δρόμος δεν έχει τέλος και μας αφήνει πάντα το αίσθημα του ανικανοποίητου . Αυτό μας οδηγεί σε αναζήτηση όλο και περισσότερης δουλειάς για καλύτερες απολαβές. Επόμενο είναι υπό αυτές τις συνθήκες , τσακισμένοι , να αναζητούμε εναγωνίως τον "ελεύθερο χρόνο" ο οποίος όλο και συρρικνώνεται στην ζωή μας .

Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο .

Αντιμετώπιση :

(εφ όσον τα αίτια είναι βαθιά , εσωτερικοί θα πρέπει να είναι και η αλλαγή που θα κάνουμε )

Να δούμε την ζωή μας και τον εαυτό μας "αλλιώς" .

Να εισαγάγουμε στο αξιακό μας σύστημα την χαρά της δημιουργικότητας (κι όχι της παραγωγικότητας ,είναι τελείως άλλο πράγμα )

την χαρά της κοινωνικής επαφής με τον συνάθρωπο μέσα στην εργασία και μέσω της εργασίας!

την χαρά της προσφοράς (  μέσα από όλα τα επαγγέλματα μπορείς να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο και να το νοίωσεις )

Με αυτό τον τρόπο  θα νοιώθουμε μεγαλύτερη ικανοποίηση και δεν θα κυνηγάμε να καλύψουμε το τεράστιο κενό μέσα μας μόνο με τις "απολαβές" οι οποίες ποτέ δεν θα μας φαίνονται ανάλογες του κόπου μας .

Το αποτέλεσμα θα είναι ότι με έναν "μαγικό " τρόπο ο χρόνος που θα αφιερώνουμε στην εργασία μας δεν θα μας είναι πια τόσο πιεστικός , αφ ενός γιατί θα τον ορίζουμε (δουλεύω όσο μπορώ , διαλέγω επάγγελμα που δεν με τσακίζει , επιτρέπω στον εαυτό μου να παίρνει ανάσες , αλλά συγχρόνως παίρνω ικανοποίηση κατευθείαν από αυτό που κάνω , γεγονός που δεν με κάνει να βλέπω την εργασία μου ,ως απίστευτο βάρος , αναγκαίο κακό κλπ .

Στον χώρο του σχολείου αυτό ισχύει απολύτως :

Αν μάθουμε στο παιδί την αγάπη για την γνώση και την χαρά που προκύπτει από αυτήν , δεν θα βλέπει το διάβασμά του σαν κάτι βασανιστικά ανιαρό του οποίου το μόνο αντίτιμο είναι ο βαθμός ή η επιτυχία σε εξετάσεις . Έτσι και θα παίρνει ικανοποίηση ,άρα δεν θα τσακίζεται ψυχικά ,όταν διαβάζει , αλλά και θα ξέρει που να σταματήσει εφόσον ο βαθμός και η επιτυχία δεν θα είναι οι μόνοι του στόχοι .

Σε δύσκολες εποχές οικονομικής κρίσης και ανεργίας  πάλι ισχύουν όσα είπαμε παραπάνω .Ίσως ακόμα περισσότερο να ορίσουμε τι θεωρούμε απαραίτητο στην ζωή μας .Το να δεχτούμε να έχουμε λιγότερα και να μην ταυτίζουμε την επιτυχία μας στην ζωή με την αγοραστική μας ικανότητα είναι πάρα πολύ σημαντικό για την ψυχική μας ισορροπία και την προσωπική μας ευτυχία ( πάντα στο μέτρο του δυνατού ).